Zakon o zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina, donet 2002. godine, bio je izraz duha vremena u kojem su prihvatane evropske vrednosti i iskazivana spremnost SR Jugoslavije da unapredi narušene međuetničke odnose, uredi položaj i prava nacionalnih manjina u državama članicama Srbiji i Crnoj Gori. Nizom pogrešnih odluka nakon toga u vezi sa upravljanjem multietničnosti, propuštanjem da se blagovremeno donese zakon kojim bi se uredio položaj nacionalnih manjina u Srbiji, prekomernim uticajem političkih stranaka na pitanja koja se odnose na zaštitu kulturnih prava nacionalnih manjina devastiran je ogroman demokratski potencijal koji je ovaj Zakon imao. Nastojanja da se stanje popravi u okviru ispunjenja Akcionog plana za primenu Poglavlja 23 su dobrodošla i potrebna su, ali Nacrt koji se razmatra u javnoj raspravi ne garantuju ni valjanu, održivu politiku društvene integracije, niti efektivnu zaštitu prava nacionalnih manjina. Pisci Nacrta nisu uzeli u obzir predloge koje su na osnovu istraživanja, podataka i činjenica proteklih četrnaest godina upućivali stručnjaci i civilna udruženja. Ponuđena rešenja zaslužuju temeljnu raspravu i sagledavanje u sklopu šire i temeljne pravne rekonstrukcije instituta “kulturne autonomije”, “manjinske samouprave” i delotvornog učešća nacionalnih manjina u javnom životu.